Çalışan Ücreti, çalışanlara iş performansları karşılığında verilen ödül veya tazminatı ifade eder. Ücretlendirme, bir çalışanın işi verimli ve etkili bir şekilde yapması için temel çekicilik sağlar.
Ücretlendirme, çalışan motivasyonuna yol açar. Maaşlar, çalışanlar için önemli bir gelir kaynağı oluşturur ve yaşam standartlarını belirler. Maaşlar, çalışanların üretkenliğini ve iş performansını etkiler. Bu nedenle, ücretin miktarı ve yöntemi hem yönetim hem de çalışanlar için çok önemlidir.
Esas olarak iki tür Çalışan Ücreti vardır
Zaman Oranı Yöntemi
Parça Hızı Yöntemi
Bu çalışan ücretlendirme yöntemleri aşağıda ayrıntılı olarak açıklanmıştır.
Çalışan Ücretlendirme Yöntemleri
Zaman Oranı Yöntemi: Zaman oranı sisteminde ücret, bir çalışanın işte harcadığı veya ayırdığı zamanla doğrudan bağlantılıdır. Çalışanlara, çıktılarına bakılmaksızın saatlik, günlük, haftalık veya aylık olarak önceden belirlenmiş sabit bir miktar ödenir. Çok basit bir ücretlendirme yöntemidir. Minimum kaynak israfına ve daha az kaza olasılığına yol açar. Zaman Oranı yöntemi kaliteli çıktı sağlar ve bu yöntem, maaşlarında herhangi bir kesinti olmadan işlerini öğrenebilecekleri için yeni çalışanlar için çok faydalıdır. Bu yöntem, belirli bir grup / kadrodaki çalışanlar eşit maaş alırken çalışanların birliğini teşvik eder.
Verimli ve verimsiz çalışanlar arasında ayrım yapılmadığından, Zaman Oranı Yönteminin sıkı denetime, belirsiz çalışan maliyetine, çalışanların verimliliğinin azalmasına ve çalışanların moralinin azalmasına yol açması gibi bazı dezavantajları vardır.
Zaman oranı sistemi, işin doğası gereği tekrarlayıcı olmadığı ve vurgunun nicelik çıktıdan ziyade kaliteli çıktıya daha fazla olduğu yerlerde daha uygundur.
Parça Fiyatı Yöntemi: Ücretlendirmenin, bir çalışanın ürettiği adet veya adet bazında ödendiği bir tazminat yöntemidir. Bu sistemde vurgu, kaliteli çıktıdan ziyade miktar çıktısı üzerinedir. Bu sistemde birim başına çalışan maliyetinin belirlenmesi zor değildir çünkü maaşlar çıktıya göre farklılık gösterir. Bu yöntemde daha az denetim gerekir ve bu nedenle birim üretim maliyeti düşüktür. Bu sistem, maaşların doğrudan iş çabalarıyla ilişkili olması nedeniyle çalışanların moralini yükseltir. Bu yöntemde daha fazla iş verimliliği vardır.
Bu yöntemin kolay hesaplanamaması, iş kalitesinde bozulmaya, kaynak israfına, çalışanların daha az birlikteliğine, daha yüksek üretim maliyetine ve çalışanlar arasında güvensizliğe yol açması gibi bazı dezavantajları vardır.
Parça oranı sistemi, işin doğasının tekrarlı olduğu ve niceliğin nitelikten daha fazla vurgulandığı yerlerde daha uygundur.